Bir annenin en zor seçimi

Göz­yaş­la­rı için­de din­le­dim, göz­yaş­la­rı için­de an­lat­tı ama da­ha hi­ka­ye­si­nin ba­şın­da “Ne olur bu hi­ka­ye­yi din­ler­ken ağ­la­ma­yı­n” de­di.

33 ya­şın­da gen­ce­cik bir ka­dın Nu­ray Aze­ri. Göz­le­ri­nin içi par­lı­yor, bir yan­dan da el­le­ri sü­rek­li kar­nın­da be­be­ği­ni se­vi­yor. “Ba­na kim­se­nin acı­ma­sı­nı, be­be­ğim için kim­se­nin üzül­me­si­ni is­te­mi­yo­rum. Biz bir sı­nav­dan ge­çi­yo­ruz ve bu sı­na­vın her­kes için bir ör­nek ol­ma­sı­nı is­ti­yo­rum. Hep­si bu.”

Nu­ray 6 ay­lık ha­mi­le, bir kı­zı ola­cak, mut­lu bir yu­va­sı var eşi Se­yi­t’­le. Oğul­la­rı Çı­nar da 3.5 ya­şın­da. Ama asıl hi­ka­ye Nu­ra­y’­ın 2’n­ci ço­cu­ğu­na ha­mi­le kal­ma­sıy­la baş­lı­yor. Çün­kü Nu­ray ha­mi­le­li­ği­nin 2’n­ci ayın­da me­me kan­se­ri ol­du­ğu­nu öğ­re­ni­yor.

“Ya be­be­ğin, ya ge­le­ce­ği­n” di­yor­lar. Nu­ray şim­di­ler­de in­ter­net­te ‘1 Has­ta­lık 3 Me­le­k’ adıy­la kur­du­ğu blo­gun­da hem has­ta­lı­ğı­nı hem de adı­nı ‘Ha­ya­t’ ko­ya­ca­ğı kü­çük me­le­ği­ni an­la­tı­yor. Bu­luş­tum Nu­ra­y’­la, omuz­la­rın­da­ki saç­la­rı­nı kı­sa­cık kes­tir­miş­ti, “Dö­kül­me­le­ri­ni bek­li­yo­ru­m” di­ye­rek an­lat­ma­ya baş­la­dı.

So­nu­cu giz­le­di­ler

 Ha­di an­lat ne­ler ol­du? Na­sıl ol­du?

Eşim­le bir­lik­te dok­to­ra git­ti­ği­miz­de 7 haf­ta­lık bir be­be­ğin ha­be­ri­ni al­dık. Kız ol­du­ğu­nu du­yun­ca ai­le­de ay­rı bir se­vinç ya­şan­dı. O gün­ler­de be­nim eli­me göğ­süm­de var­la yok ara­sı bir kit­le ta­kıl­dı. Ru­tin kon­tro­lü­me git­ti­ğim­de dok­to­ru­ma “Be­nim göğ­süm­de bir­şey var, ba­kar mı­sı­nı­z” de­dim. Dok­to­rum, ha­mi­le­ler­de sık­ça gö­rü­len kit­le­ler­den bi­ri ol­du­ğu­nu dü­şün­dü. Da­ha son­ra ta­nı­dı­ğı­mız bir cer­ra­ha kon­tro­le git­tim ve yap­tır­dı­ğım ul­tra­son so­nu­cun­da acil bi­yop­si yap­tı­lar.

So­nu­cu na­sıl öğ­ren­din?

2 gün son­ra eşi­me so­nu­cun po­zi­tif ol­du­ğu­nu bil­dir­miş­ler. Has­ta­ne­de­ki her­kes de ağız bir­li­ği yap­mış, ben­den ger­çe­ği giz­le­di­ler.

Hiç kuş­ku­lan­ma­dın mı?

Na­sıl kuş­ku­la­na­bi­li­rim, 33 ya­şın­da­yım. 1.5 yıl ön­ce­si­ne ka­dar oğ­lu­mu em­zi­ri­yor­dum, ne iç­kim var ne si­ga­ram. Ai­lem­de de bir ta­ne bi­le kan­ser va­ka­sı yok. Bu has­ta­lı­ğın bu­la­ca­ğı en son in­san­lar­dan bi­riy­dim, her şey­den ön­ce ha­mi­ley­dim.

Ger­çe­ği na­sıl öğ­ren­din?

Bir­kaç gün son­ra eşim, “Dok­to­ra gi­de­li­m” de­di. O an bir şey­le­rin ters git­ti­ği­ni an­la­dım. Dok­to­rum be­ni kar­şı­sı­na al­dı, “Nu­ray ha­mi­le­sin, güç­lü ol­ma­lı­sın ama ne ya­zık ki me­men­de kit­le var ve o kit­le kö­tü huy­lu­” de­di.

Bu­nu du­yun­ca ne yap­tın?

“Ta­ma­m” de­dim, ne ola­cak­sa ol­sun. Za­ten on­lar her­şe­yi ha­zır­la­mış­lar, ame­li­yat gü­nü­nü bi­le al­mış­lar. Asıl be­ni yı­kan bun­dan son­ra yap­tık­la­rı ko­nuş­ma ol­du.

Ne söy­le­di­ler sa­na ?

“Me­me­de­ki kit­le kol­tuk al­tın­da bu­lu­nan lenf­le­re çok ya­kın. Has­ta­lık hız­la iler­le­ye­rek ora­ya da sıç­ra­ya­bi­lir. Bir ilaç kul­la­na­rak ris­ki kon­trol et­me­li­yiz. Yal­nız ila­cın kar­nın­da­ki be­be­ğe et­ki­si ne olur bi­le­mi­yo­ruz ya­ni be­bek ok­si­jen­siz ka­la­bi­lir. Nu­ray ter­ci­hi­ni ya­p” de­di­ler.

Pe­ki baş­ka bir çö­züm yo­lu yok muy­du?

Ben de ay­nı şe­yi sor­dum, ila­cı kul­lan­ma­dan di­rekt bü­tün lenf­le­ri te­miz­le­me im­ka­nı da var ama o za­man da sağ ko­lu­mu kul­la­na­ma­ma ris­kim var­dı.

Ne yap­tın? Eşin de ya­nın­day­dı ne­ler ko­nuş­tu­nuz?

Ka­pı­ya çık­tı­ğı­mız­da iki­miz de don­muş gi­biy­dik. Bü­tün gü­cü­mü top­la­dım ve “Al­lah bu be­be­ği ba­na has­ta­lı­ğı ha­ber ver­sin di­ye yol­la­dı. Ama oğ­lum Çı­nar için sağ­lık­lı ol­mak zo­run­da­yı­m” de­dim ve be­be­ğim­den vaz­geç­tim. Tek­me­le­ri­ni ye­ni his­se­di­yor­dum. Çı­nar için kar­nım­da­ki be­be­ği fe­da ede­cek­tim.

Tüy­le­rim di­ken di­ken ol­du, pe­ki ya son­ra?

Eşi­ni bir­kaç ay ön­ce lenf kan­se­rin­den kay­be­den di­rek­tö­rüm be­ni bir on­ko­lo­ğa yön­len­dir­di. Durumum nedeniyle bü­tün has­ta­ne he­ye­ti top­lan­dı. Lenf­ler için bir kez da­ha bi­yop­si ya­pıl­dı. So­nuç bi­zi bir kez da­ha yık­tı, kan­ser lenf­le­re de sıç­ra­mış­tı.

Pe­ki ya be­bek… O ne ya­pı­yor­du?

Be­be­ği­min kon­trol haf­ta­sı gel­di. Onu al­dır­ma­yı dü­şü­nür­ken bebeğimi gör­me­ye da­ya­na­maz­dım. Ama “Ü­ze­ri­me dü­şe­ni yap­ma­lı­yı­m” diyerek doktora gittim.

Dok­tor­la­ra şok!

Ne­ler his­set­tin onu gör­dü­ğün­de?

Bak­ma­mak için zor tut­tum ken­di­mi ama ya­pa­ma­dım. O mi­ni­cik ayak­la­rı­nı gör­düm. Ço­cu­ğum­dan vaz­geç­mek zo­run­da kal­dı­ğım dö­nem mah­vet­ti be­ni, has­ta­lık bu ka­dar yık­ma­dı. An­ne­li­ğim­den de ken­dim­den de utan­dım. Ka­ra­rı­mı ver­dim, ne olur­sa ol­sun bu be­be­ği do­ğu­ra­cak­tım.

Ka­ra­rı­nı açık­la­dı­ğın­da dok­tor­lar ne yap­tı?

Şok ol­du­lar. Ken­di­mi ve be­be­ği­mi ön­ce Al­la­h’­a son­ra dok­tor­la­ra ema­net et­tim ve ame­li­ya­ta gir­dik. Kol­tuk al­tım­da­ki bü­tün lenf­le­ri ve göğ­süm­de­ki kis­ti te­miz­le­di­ler. Nor­mal­de 3 sa­at sü­ren ame­li­yat du­ru­mum yü­zün­den 1 sa­at­te ta­mam­lan­dı. Be­be­ği ris­ke at­ma­mak için ne ge­re­ki­yor­sa yap­tı­lar.

Pe­ki ya şim­di?

Şim­di iki haf­ta­da bir ke­mo­te­ra­pi­ye gi­ri­yo­rum. Bi­raz yo­ru­yor be­ni ama ol­sun. Ya­şa­dı­ğım hiç­bir şe­ye üzül­mü­yo­rum çün­kü her ­şe­yin bir se­be­bi ol­du­ğu­na ina­nı­yo­rum. Kim­se ba­na acı­ma­sın. Ya­şa­dı­ğım şey bir ör­nek ol­sun, in­san­la­rın kan­se­ri er­ken ta­nı­ma­sı­nı is­ti­yo­rum.

Do­ğum ne za­man ?

Bil­mi­yo­rum. Dok­tor­lar, “Her an do­ğa­bi­lir, ha­zır­lık­lı ol” di­yor. Ço­cuk oda­sı bi­le yap­ma­dık da­ha, do­ğa­na ka­dar hiç­bir şey de al­ma­ya­ca­ğım. He­le bir sağ­lık­lı doğ­sun, alı­rım her ­şe­yi­ni. Ön­ce yü­zü­nü gö­re­yim, bir sa­rı­la­yım da ge­ri­si ko­lay. Za­ten son­ra­sın­da da bir kür da­ha ke­mo­te­ra­pi te­da­vi­si gö­re­ce­ğim. Son­ra da rad­yo­te­ra­pim var. O da zor, bi­li­yor­su­nuz rad­yo­te­ra­pi alın­ca ço­cuk­la­ra yak­laş­ma­mak ge­re­ki­yor. Na­sıl ola­cak dü­şü­ne­mi­yo­rum. Ama bu ka­dar yo­lu ka­tet­tik bun­dan son­ra­sı­nı da ede­riz.